In mijn vorige blog vertelde ik dat ik zwanger was van een kindje dat te klein was.De artsen maakte zich zorgen en ze wilde uitsluiten dat er geen ernstige afwijkingen zijn.Er werd zelfs gesproken om hem met 37 weken te halen en later zelfs om hem met 34 weken al te halen.De kleine man buiten mijn buik voeden leek hen het beste, daar hadden ze er meer grip op.Het was zeker dat er een fout in mijn placenta zat, welke was onduidelijk, na mijn bevalling konden ze dat pas zien.Vermoedelijk een miniatuur placenta. Onderzoek naar onderzoek, ik kwam nooit in het ziekenhuis maar in mijn zwangerschap ben ik er zo vaak geweest.Emoties schakelde ik zoveel mogelijk uit, als je doet alsof er niks aan de hand is, dan is er niks aan de hand.Iedereen kent wel zo iemand in zijn omgeving toch. De struisvogel. Dat was ik, een struisvogel.Het leek wel alsof ik mezelf ingepakt had met een groot ijzer gordijn. Normaal zou ik een paniekzaaier zijn bij het idee dat ik überhaupt een keer moest bevallen. Nu deed ik gewoon alsof ik niet eens wist dat er ooit een bevalling zou komen. Ik dacht er bewust niet over na. Natuurlijk kwam het soms door de kleine gaatjes van mijn ijzeren gordijn heen en prikte het een beetje. Super irritant want ik wilde daar niet aan herinnerd worden, dus plakte ik die gaatjes dan denkbeeldig dicht.Ik laat niks te dichtbij komen en zeker dit niet.Dat mijn kindje te klein was? Dat de artsen zo paniekerig om mij heen deden? Dat ik elke week in het ziekenhuis was voor echo’s?Voor CTG-scans?  Om weer bloed te prikken? Om weer alles te bespreken? Om weer zorgen te horen? Ik wilde er niets van weten.

Als ik dacht aan een zwangerschap dacht ik aan vrouwen die potten augurken leegaten of aan een vrouw die de hele dag boven de wc aan het overgeven was. Stereotyperend natuurlijk maar doe jij je ogen eens dicht en waar denk jij dan als eerst aan? Vaak zijn de eerste gedachtes nou eenmaal stereotyperend.  Die liefde voor augurken werd niet aangewakkerd in mijn zwangerschap. Ik heb heel even de liefde gevoeld voor een broodje kroket. Ik at dat nooit dus dat ik daar zo naar verlangde was wel vreemd.Een zwangerschapscraving dus? Die trouwens net zo snel weer weg was als dat die gekomen was.Als lunch at ik altijd salade maar het voelde alsof ik een hap aarde naar binnen werkte.  Oh en ik heb even een paar weken gehad dat ik blikjes Fanta wilde drinken. Niet uit een glas maar uit een blikje.Ik ben er zelfs een keer voor gestopt bij een tankstation. Dat past zó niet bij mij en zoveel suiker in combinatie met mijn maagverkleining zorgt ervoor dat ik ga trillen.Dus ook die ‘korte craving’ heb ik snel achter mij gelaten.Vooral de overtuiging: “Een vrouw moet misselijk zijn als ze zwanger is”, bleef in mijn hoofd hangen.Ik was erop aan het wachten maar ik ben geen seconde misselijk geweest. Wat? Nog geen halve seconde!Super fijn natuurlijk, dat snap ik ook wel!Ik liep een lange tijd nog als een tierelier tot dat ik een week of 28 zwanger was, toen moest ik als ik ging staan ‘eerst even in model komen’ voordat ik kon lopen. Wat voelde dat ongemakkelijk zeg, als ik thee ging halen op het werk en ik eerst even naast mijn stoel ging staan voordat ik wegliep. Mijn collega’s keken mij vreemd aan als ik zei: “Ik moet even in model komen”.Mijn bekkenbodem werd week om mijn lichaam voor te bereiden op een bevalling, nou dat heb ik gemerkt hoor, haha. Het was net een beetje ‘Mindfulness’, normaal stond ik op en liep ik weg en nu moest ik bewust voelen aan mijn lichaam wanneer het ‘Klaar voor de start -> AF!’ was.Zoals ik in een van mijn vorige blogs al verteld had, zag je aan mij niet dat ik zwanger was en ik voelde me lichamelijk heerlijk, dat is tot het einde zo gebleven ook al ging het er in mijn buik anders aan toe.

Ik trouw met hem en hij met mij, wij nemen beide elkaars achternaam aan.

Ik wilde een band met jou opbouwen maar ik merkte dat ik het moeilijk vond om me te hechten

Wat je aandacht geeft groeit

“Geen twijfel mogelijk, dit is een jongen” herhaalde ze

Ik veranderde in een heks!

Zo moe, elke dag om 18:30 uur naar bed!

Ik durf het niet, ik durf het echt niet!