Ik voel me schuldig dat ik nog wel zwanger ben
In mijn vorige blog vertelde ik dat ik zwanger was van een kindje dat te klein was.De artsen maakte zich zorgen en ze wilde uitsluiten dat er geen ernstige afwijkingen zijn.Er werd zelfs gesproken om hem met 37 weken te halen en later zelfs om hem met 34 weken al te halen.De kleine man buiten mijn buik voeden leek hen het beste, daar hadden ze er meer grip op.Het was zeker dat er een fout in mijn placenta zat, welke was onduidelijk, na mijn bevalling konden ze dat pas zien.Vermoedelijk een miniatuur placenta. Onderzoek naar onderzoek, ik kwam nooit in het ziekenhuis maar in mijn zwangerschap ben ik er zo vaak geweest.Emoties schakelde ik zoveel mogelijk uit, als je doet alsof er niks aan de hand is, dan is er niks aan de hand.Iedereen kent wel zo iemand in zijn omgeving toch. De struisvogel. Dat was ik, een struisvogel.Het leek wel alsof ik mezelf ingepakt had met een groot ijzer gordijn. Normaal zou ik een paniekzaaier zijn bij het idee dat ik überhaupt een keer moest bevallen. Nu deed ik gewoon alsof ik niet eens wist dat er ooit een bevalling zou komen. Ik dacht er bewust niet over na. Natuurlijk kwam het soms door de kleine gaatjes van mijn ijzeren gordijn heen en prikte het een beetje. Super irritant want ik wilde daar niet aan herinnerd worden, dus plakte ik die gaatjes dan denkbeeldig dicht.Ik laat niks te dichtbij komen en zeker dit niet.Dat mijn kindje te klein was? Dat de artsen zo paniekerig om mij heen deden? Dat ik elke week in het ziekenhuis was voor echo’s?Voor CTG-scans? Om weer bloed te prikken? Om weer alles te bespreken? Om weer zorgen te horen? Ik wilde er niets van weten.