Ik voel me schuldig dat ik nog wel zwanger ben

In mijn vorige blog vertelde ik dat ik zwanger was van een kindje dat te klein was.
De artsen maakte zich zorgen en ze wilde uitsluiten dat er geen ernstige afwijkingen zijn.
Er werd zelfs gesproken om hem met 37 weken te halen en later zelfs om hem met 34 weken al te halen.
De kleine man buiten mijn buik voeden leek hen het beste, daar hadden ze er meer grip op.
Het was zeker dat er een fout in mijn placenta zat, welke was onduidelijk, na mijn bevalling konden ze dat pas zien.
Vermoedelijk een miniatuur placenta.
Onderzoek naar onderzoek, ik kwam nooit in het ziekenhuis maar in mijn zwangerschap ben ik er zo vaak geweest.

Emoties schakelde ik zoveel mogelijk uit, als je doet alsof er niks aan de hand is, dan is er niks aan de hand.
Iedereen kent wel zo iemand in zijn omgeving toch. De struisvogel. Dat was ik, een struisvogel.
Het leek wel alsof ik mezelf ingepakt had met een groot ijzer gordijn.
Normaal zou ik een paniekzaaier zijn bij het idee dat ik überhaupt een keer moest bevallen.
Nu deed ik gewoon alsof ik niet eens wist dat er ooit een bevalling zou komen. Ik dacht er bewust niet over na.
Natuurlijk kwam het soms door de kleine gaatjes van mijn ijzeren gordijn heen en prikte het een beetje. Super irritant want ik wilde daar niet aan herinnerd worden, dus plakte ik die gaatjes dan denkbeeldig dicht.
Ik laat niks te dichtbij komen en zeker dit niet.
Dat mijn kindje te klein was? Dat de artsen zo paniekerig om mij heen deden? Dat ik elke week in het ziekenhuis was voor echo’s?
Voor CTG-scans?  Om weer bloed te prikken? Om weer alles te bespreken? Om weer zorgen te horen? Ik wilde er niets van weten.

Lach – en – straal Suus! Altijd lach en straal! Er is niks aan de hand. Laat het allemaal maar van je afglijden.

Ik werkte nog 32 uur per week, terwijl mijn baby te klein was en ik maar weinig voeding binnenkreeg door mijn maagverkleining.
Moest ik niet zo rustig mogelijk doen zodat ik zo min mogelijk energie zou verbruiken en er zoveel mogelijk voeding naar mijn kleintje kon gaan?
Zolang ik geen stress had was het goed zei de arts en kon ik gewoon werken.
Stress liet ik niet toe dus er was geen stress, ik kon gewoon werken.

Totdat ik overspoeld werd met verdrietig nieuws van andere vrouwen.
Heel dichtbij gebeurde er veel, 4 zwangere vrouwen verloren hun kindje in dezelfde periode.
Om privacy redenen ga ik hier verder niet op in maar wat was er veel verdriet.

Alsof de wereld stil stond. Ik kon het verdriet niet dragen, het was niet mijn verdriet maar wat kwam dit hard binnen zeg.
Ik kon niet meer, overspoeld met emoties. Ik voelde steeds hoe ik naar lucht aan het happen was en hoe mijn hart oversloeg.

Ik was niet alleen bang dat ik mijn eigen kindje ging verliezen maar wat voelde ik me schuldig!
Waarom was ik wel zwanger en zij niet? Het is niet eerlijk.
Verdiende ik dit wel? Ik verdiende dit toch niet meer dan zij? Ik mocht van mezelf ook niet meer zwanger zijn.
Hoe moest ik hen nog aankijken als ik zo blij was met mijn kindje? Dat is toch niet eerlijk!

Tegelijkertijd voelde ik dat mijn strot dichtgeknepen werd. Als ik nu mijn kindje verlies dan verdrink ik!
Bij het idee alleen al kon ik over geven.
Waar ik mijn hele zwangerschap mezelf beschermd had tegen emoties moest ik nu dealen met een overstroming.
De emoties gingen alle kanten op. Ik kon niet anders dan mezelf laten meenemen.

Nadat ik het nieuws hoorde moest ik naar het ziekenhuis voor de wekelijkse controle. Ik zat net te wachten in de wachtkamer.
Op dat moment kwam er een zwangere vrouw aangelopen: ”Ik heb net gebeld” zei ze en ze werd direct meegenomen naar een kamer.
Mijn afspraken liepen uit en ik was nog steeds aan het wachten toen die mevrouw inmiddels de controlekamer weer uit kwam.

Gebroken en lijkwit gaat ze op een stoel zitten en ze begint intens te huilen.

Alsof ik als een spons haar emoties absorbeerde.
Bovenop de emoties die ik al voelde, die al zo zwaar voelde omdat ik ze zo weinig had laten binnenkomen de afgelopen maanden. Wat voelde ik een medelijden en weer dat schuldgevoel dat ik wel zwanger was en er bij haar blijkbaar iets goed mis was.
Op datzelfde moment word ik geroepen voor mijn controle.

Mijn bloeddruk was mega hoog en ik werd 1,5 uur aan een CTG-Scan gelegd.
Ik heb meerdere keren herhaald dat ik wist waar het vandaan kwam en dat ik naar mijn werk moest.
De afspraken waren al uitgelopen, ik wilde niet nog langer wegblijven en ik wilde zo snel mogelijk hier vandaan.
Als je de emoties niet kan wegstoppen moet je rennen, vluchtgedrag. Ik moest weg en snel!

Het gesprek met de gynaecoloog vergeet ik niet meer, mijn vruchtwater was weer verminderd.
De kleine was minimaal gegroeid. Vol tranen zat ik tegenover hem. I
k vertelde wat er in mijn omgeving gebeurd was en dat ik ineens zo bang was om mijn kindje te verliezen.
Hij gaf aan dat hij die middag door het secretariaat nog een brief zou laten opstellen voor mijn werk.
Ik moest vanaf nu echt denken aan mijn kindje. Rust nemen maar wel blijven bewegen. Dat beloofde ik.
Vol schuldgevoel ging ik naar mijn werk, ik wilde niet gefaald hebben en nu al de ziektewet in gaan.

Ineens voelde ik mij schuldig dat ik zwanger was. Schuldig dat ik de ziektewet in ging. Schuldig dat ik mijn collega's alleen liet.
Oh en ik was ineens bang om mijn kindje te verliezen en daarmee mezelf.

Met 30 weken zwangerschap kwam ik thuis te zitten, die avond hadden Jos en ik onze eerste bijeenkomst bij Hypnobirthing.
Dit heb ik nodig, even in het hier en nu zijn, ontspannen en leren vertrouwen. Ik was ook weer even omringd door vrouwen bij wie het wel goed ging in de zwangerschap, er is nog hoop.

Eindelijk was er even rust, althans dat dacht ik..

Wordt vervolgd