Een andere kijk

Oké ik geef het toe, ik schrok in het begin van de reacties op mijn laatste blog “Ik wil geen jongen”. Het verhaal is door Mamaplaats gedeeld op Facebook en de reacties waren niet allemaal even aardig. 

Zeker omdat ik hem een paar dagen daarvoor al gedeeld had met mijn eigen online vrienden en juist hele fijne reacties kreeg.
Maar goed, deze mensen weten wie het schrijft.

Ik dacht alles ‘dichtgetimmerd’ te hebben en met mijn voorwoord begrip te krijgen voor mijn gevoel.
Helaas zag ik de eerste uren alleen de negatieve reacties, zo jammer dat wij mensen, ons daar vooral op focussen.
Ik schrijf natuurlijk niet om negatieve reacties te ontvangen, ik begrijp uiteraard wel dat die erbij horen.
Een verhaal lezen zonder oordeel te vellen is ook moeilijk. Je oordeelt ook vanuit je eigen situatie of emotie en dat begrijp ik. 

Gelukkig heb ik het snel kunnen omdraaien en vooral naar de positieve reacties gekeken. Die waren zo mooi! Dankjewel daarvoor!

Maar wow, wat heb ik blijkbaar veel mensen geraakt. Iedereen heeft zo zijn eigen proces.
Dus ook als ik je geraakt heb, besef dan dat iedereen zijn eigen proces heeft.
Dat ik jou nooit oprecht pijn hebben willen doen en dat je mijn emotie bij mij mag laten net als dat ik jouw emotie bij jou mag laten.

Toch vraag ik me het volgende af: Als men de emotie niet kent, mag hij er dan niet zijn? Hmm..
Zoiets als ‘Wat de boer niet kent, dat vreet hij niet’? Maar dan met emoties?
Je kent de emotie niet dus je wil er niks van weten?
Of je kent de emotie wel maar merkt dat andere de emotie niet accepteren of zelfs afkeuren dus wil je er niks van weten?

Ik blijf bij mijn punt, mijn emotie mag bestaan en jouw emotie mag bestaan.
Onder elkaar, boven elkaar, naast elkaar. Het maakt mij niet uit maar ze mogen er allebei zijn.

J
arenlang heb ik mijn emoties weggestopt, ik kan je vertellen dat heeft mij nooit verder geholpen in het leven.
Zie je het al voor je? Een fles Cola die je blijft schudden, draai daar het dopje maar eens vanaf!
Daar wordt niemand blij van.

Je bent welkom om een kijkje te nemen in mijn leven en ik neem je hieronder weer mee naar het jaar 2018, waarin ik net te horen gekregen heb dat ik een jongen kreeg.

“Ik wil geen jongen”. Dat gevoel kwam vanuit angst en weet je waarom ik een jongen kreeg?
Omdat ik deze angst mag gaan helen. Maar sssssttt.. daar lees je later meer over!

-

Jos wilde tot aan de ‘gender reveal’ niet weten wat het geslacht van ons ongeboren kindje was.
Ik wilde het ook echt niet verraden maar wel graag vertellen.
Ik deed het niet want dat kan ik niet maken natuurlijk, als ik het nu ga zeggen dan had hij net zo goed mee kunnen gaan.
Ik moet ook respecteren dat hij deze keuze gemaakt heeft. Ook al vind ik dat echt moeilijk.

“Het wordt gewoon een meisje, jij houdt mij voor de gek dat doe jij altijd” zegt hij.
Hij moest toch aan mijn gezicht zien dat ik niet zo blij was? Maar hij zag het niet.

Ik had iedereen gehersenspoeld. Mijn overtuigingskracht was zo goed, veel mensen geloofde dat ik het goed aanvoelde.
Een zwangere vrouw voelt zoiets goed aan, zij gingen dus blindelings mee in mijn verhaal. Jos en Suus krijgen een meisje!

Mijn zusjes, mijn nicht en vriendin hadden zo hun best gedaan om zoveel leuke blauwe en roze hapjes te maken.
Het zou een echt feestje worden en toch voelde ik die feeststemming niet.

Ik had wel een ballon besteld met blauwe confetti en een mooie taart met blauwe room erin.
Veel mensen uitgenodigd en het was ook lekker druk.

Mijn hart klopte in mijn keel. Jos zou zo in die ballon gaan prikken.
Oh nee please… laten we dit alsjeblieft uitstellen.
Iedereen ziet zo dat er blauwe confetti uitkomt. Ze weten allemaal dat ik een meisje wil.
Ik heb zo vaak gezegd “Als ik een jongen krijg stop ik hem terug hoor”.
Met een schuine bek natuurlijk, want een baby kan je niet terug stoppen en wil je natuurlijk niet terug stoppen.
Wat gaan ze nu wel niet van mij denken? Ik kom nu als een verschrikkelijk wijf over.
Zometeen merken ze dat ik helemaal niet zo blij ben. 
Had ik nou maar mijn mond gehouden, waarom ben ik nou altijd zo eerlijk? Kan ik dan niet eerst nadenken voordat ik wat zeg?

“Nou uhh kom op Suus! Half 9 zouden jullie in die ballon gaan prikken, het is al 5 over half 9” zegt een nichtje.

Oké.. 
Jos prikt in de ballon.

PANG! -> “blauwe confetti’.

Hij keek mij nog aan en ik zag aan hem dat hij het vreemd vond.
“Is dit geen roze confetti”? Vraagt hij. “Nee, het is echt waar. We krijgen een jongen” zeg ik hem.
Natuurlijk was het voor Jos gelijk goed!

Wat had ik dat ook graag willen voelen, dat het gelijk goed was.
Wat een rot gevoel in mijn lijf, ik wilde dit ook gewoon kunnen voelen. Hoe doen andere dat toch?
Je ziet van die filmpjes dat ze in elkaars armen springen. Waarom voel ik dit niet?
Verdomme, denk je dat ik dit niet wil voelen? Ik wil dit ook voelen! Ik wil ook gewoon zijn.

Verschillende reacties kwamen los.

Hele blije mensen!
"Wat leuk een jochie, Oh Suus je krijgt een pikkie zo leuk!”

Hele verbaasde mensen.
“Serieus? Een jochie?”
Ik had duidelijk veel mensen gehersenspoeld.

Ik wilde heel leuk en blij doen, maar dat is nep. Ik ben niet nep. Ik kan dat ‘blije’ niet zo goed faken.
Dit had me te veel geraakt. Ik had ook echt 99% meisje en 1% jongen gedacht.
Ik heb ook eerlijk gezegd dat ik eraan moest wennen en eigenlijk te veel negatieve associaties had bij een jongen en daarom moeilijk kon wennen aan het idee.

Natuurlijk kwamen er veel mensen naar me toen en die zeiden dat een jongen hartstikke leuk is.
Ik dacht alleen maar: Hij gaat bij mij weg en komt nooit meer op visite als hij zo verliefd is.
Ik had mijn oordeel al klaar over dat kleine mannetje in mijn buik.

Een paar dagen later sprak ik een vriendin, ze weet hoe ik ben en dat ik een emotie-bom ben.
Ze weet dat mijn angsten voor gekke uitspraken konden zorgen en dat ik een grote bek heb en een klein hartje.
Emoties zijn bij mij soms zo heftig dat ik ze niet goed kan overzien. Ze kent me!
Nu ik dit schrijf heb ik zin om je te knuffelen, dankjewel dat je me ziet. Weet je hoe fijn het is om gezien te worden? Echt gezien?

Ze zei: “Suus, als iemand een jongen kan opvoeden dan ben jij het wel.
Jij weet wat een vrouw nodig heeft dus jij kan een man opvoeden met jouw normen en waarden.
Hij wordt echt niet zoals de jongens die jij uit jouw pubertijd kent hoor.
Ik heb wel zin in jouw jochie, we kunnen naar een open dag bij de politie of naar een opendag bij de brandweer.
Weet je hoeveel leuke dingen je ook kan doen met een jongen?
Zie het als een voorrecht, jij mag een jongen tot een man gaan opvoeden.”

Het gesprek had me zo goed gedaan, ik had nog helemaal niet aan de positieve dingen gedacht.
Natuurlijk zaten er ook positieve dingen aan.

Een ander zei weer: “Jongens zijn echte moederskindjes, weet je hoe vaak je die kan knuffelen? Mijn meid doet dat niet hoor”

Weer een ander zei: “Suus, het is helemaal niet dat jij geen jongen wil, dit is gewoon je angst.
Jij kan dit gewoon en iedereen komt graag bij jou thuis. Je hebt altijd een hok vol.
Vertel mij eens waarom een jongen niet meer thuis zou komen bij jou. 
Je bent zo’n warm en liefdevol mens en het is altijd gezellig bij jullie. Er zijn genoeg redenen om thuis te komen.”

Vanaf toen heb ik er een soort studie van gemaakt. Focussen op het positieve.
Mede dankzij de mensen om mij heen. Die niet oordeelde en die mij lieten inzien dat er ook andere jongens bestonden dan de jongens in mijn hoofd, dan de jongens die ik in mijn pubertijd heb meegemaakt.

Bestudeer de jongens/mannen maar eens om je heen Suus.

Er ging een andere wereld voor mij open, een wereld waar ik mijn ogen voor gesloten had.
Ineens zag ik jongens die wel naar hun moeder omkeken, jongens die graag thuiskwamen.
Ik zag jongens die heel liefdevol waren naar meisjes, jongens die niet van voetbal hielden, jongens die stoer zijn, jongens die zacht zijn. Ik zag heel veel verschillende jongens.
Ik hoorde van moeders met zonen dat hun zoons ook van knutselen houden.

“Suus als jouw jongen van voetbal gaat houden sta jij zo trots als een pauw langs de kant hoor, ook al geloof je dat nu nog niet.”

Ik werd uitgedaagd om naar jongens te kijken, nee niet te kijken maar echt-echt te kijken.
Ze werden gezien door mij en dat verdiende ze ook.

Wat je aandacht geeft groeit. Beetje bij beetje kreeg ik er zelfs zin in!

Of je nou een jongen of een meisje krijgt, je kan niet van tevoren bepalen wat voor karakter hij of zij gaat krijgen.
Het enige wat je kan doen is vertrouwen hebben. Ik krijg een baby en die baby heeft mij als moeder gekozen.
Dankjewel dat je mij die kans geeft.

Wordt vervolgd