Ik wil dat jullie nu de baby gaan halen!

Er zit een fout in mijn placenta, ik heb verminderd vruchtwater, mijn kindje is te klein en ik zit op advies van de gynaecoloog thuis vanaf 30 weken zwangerschap.
Het is 7 augustus 2018, op papier was ik toen 34 weken zwanger maar volgens mijn eigen berekeningen 33 weken.
Oh en dat het op papier 34 weken was is achteraf maar goed ook.
Ik ben de hele dag op de camping geweest bij mijn familie en mijn nichtje Joyce brengt mij naar mijn auto.

Om 22:15 voel ik vlak voordat ik uit haar auto wil stappen dat er vocht langs mijn benen loopt.
Op dat moment schrik ik en zeg ik: “Ik denk dat mijn vruchtwater nu al is gebroken”.
Terwijl ik op de parkeerplaats sta doe ik mijn handen tussen mijn benen, het bleef lopen.
Ik kijk naar mijn handen en ik zeg: “Fuck Joyce! Dit is bloed!”

Er zit bloed op mijn handen, ik kijk naar Joyce en ik vraag: ”Wat moeten we nu doen?”
Ik had werkelijk geen idee, het leek wel alsof ik direct in een soort van overlevingsstand of shock zat.
Normaal zou je zeggen “Bel het ziekenhuis!” maar hoe moet ik het ziekenhuis bellen?
Het is 22:15 uur, ik kan dan toch niet een ziekenhuis bellen?
Ik had geen noodnummer in mijn telefoon gezet. Ik moest toch nog lang niet bevallen?
We zouden toch ook een afspraak maken als ik zou gaan bevallen? Dit was niet gepland.
Achteraf natuurlijk heel vreemd dat ik niet eens een noodnummer in mijn telefoon had staan.
Hoe vaak hebben ze wel niet gezegd dat als er iets was dat ik gelijk moest bellen?
Hoe vaak hebben ze wel niet gezegd dat ze mijn kindje misschien wel met 34 weken zouden gaan halen?
Ik had duidelijk mijn kop in het zand gestoken, weer die struisvogel. Wereldvreemd.
Dit kwam zo onverwachts. Lichamelijk heb ik nooit ergens last van gehad. Dus dit verwacht je dan toch niet?
Ik zou toch fluitend door mijn zwangerschap heen gaan? Tenminste in elk geval lichamelijk?

Daar stond ik dan op een parkeerplaats met bloed op mijn handen en het bleef lopen en weet je wat er door mij heen ging?
Weet je wat ik zei? “Oh nee Joyce je auto! Zit er bloed in je auto?”.

Godzijdank was Joyce er. Stel dit was 10 minuten later gebeurd? Of we waren 10 minuten eerder vertrokken van de camping?
Dan was dit gebeurd op de snelweg terwijl ik alleen was.
Daarom geloof ik heilig dat de dag zo verlopen is zoals hij moest verlopen.
Ik mocht pas om 22:15 bij mijn auto komen omdat dan Joyce nog bij me zou zijn. Oh en de gedachte steunt me er zijn dus engelen of er is dus iets in het hiernamaals dat zich bekommerd op mij en die dit geregeld heeft? Toch? Ik vind het een troostende gedachte!

Joyce was zelf 3 weken daarvoor bevallen en ze heeft haar eigen verloskundige gebeld voor advies.
Waarom we het nummer niet gegoogled hebben? Ik heb werkelijk geen idee!
Het was niet in de prehistorie het was 2018, google bestond al. Ik ben blij dat Joyce zo snel gehandeld heeft.
We kregen het telefoonnummer van het ziekenhuis, afdeling geboortezorg en Joyce belde.
Het ziekenhuis gaf aan dat ik direct moest komen, toen moesten we vanuit Beesd naar Utrecht – Leidscherijn rijden.

Ik heb geen idee meer of ik mijn moeder belde of dat Joyce dat deed.
Mijn tante kwam aanrijden met mijn moeder op de bijrijder stoel.
Ik dacht weer “Nee zo maak ik de hele auto van mijn tante vies”.
Ja een wereldprobleem natuurlijk, gelukkig had Joyce haar kraampakket nog in de kofferbak liggen en kreeg ik een onderlegger van haar mee om op te zitten. Mijn andere tante ving Joyce op.

Mijn tante heeft hard maar zeker veilig gereden om mij zo snel mogelijk in het ziekenhuis te krijgen.

Ik belde Jos en ik zei: ”Je moet rustig blijven maar ik heb bloed verloren. Laat Nina even uit en kom voor de zekerheid ook maar even naar het ziekenhuis toe”.
Vervolgens heb ik nog mijn zusjes en beste vriendinnen gebeld en gezegd: ”Niks aan de hand, ik heb een klein beetje bloed verloren en ik ga het even laten controleren in het ziekenhuis”.
Een klein beetje bloed? Dat was niet waar natuurlijk, dit was veel meer dan een beetje.
Ik wilde geen paniek zaaien maar ook later niet op mijn donder krijgen dat ik niks had doorgegeven.
Mijn zusje zei: ”Ik kom gelijk naar het ziekenhuis”.
Waarop ik zei dat het helemaal niet nodig was, uiteindelijk waren mijn zusjes en beste vriendin alle 3 nog eerder in het ziekenhuis dan Jos en mijn zwager.

Ik heb ook nog even de kraamzorg Happydays geappt. Ja, laat ik ze maar even op de hoogte brengen. Geen idee hoe zoiets werkt?

Toen ik aankwam op de parkeerplaats van het ziekenhuis stonden er 5 personeelsleden buiten klaar en ze hadden een rolstoel.
Ik keek erna en dacht “Er is zeker iets aan de hand”.
Toen ik uit de auto stapte zei één van de personeelsleden: “Bent u mevrouw Gro… oh u kunt zelf lopen?”
Ik weet nog dat ik zei: ”Staan jullie hier allemaal voor mij?”
Dat zegt genoeg in wat voor staat ik was. Het kwam niet binnen.
Natuurlijk wist ik dat als je bloed verloor je het ziekenhuis moest bellen maar ik zou toch gewoon weer naar huis gaan zo?
Het was toch gewoon een controle?
Achteraf denk ik, serieus Suus? Op welke planeet leefde je? Je bent niet een druppeltje bloed verloren.
In panieksituaties schakel ik vaker over naar een soort overlevingsmodus.
Ik deed alsof er niks aan de hand was, terwijl ik diep van binnen vast beter wist maar dat liet ik uit bescherming niet toe.

Ik ben niet in die rolstoel gaan zitten. Ik ben gewoon gaan lopen. Ik had geen pijn ofzo, ik had alleen mega veel bloed en of dat slim was of niet? Ik wilde niet testen of ik met mijn dikke kont in die rolstoel zou passen.
Lekker voorschut als het niet lukte en als ze me niet vooruit zouden krijgen.
Ja want daar denk je ook over na op zo’n moment. Logisch.

De gynaecoloog controleerde in een kamer of ik ontsluiting had. Geen ontsluiting.
“Heb je pijn?” vroeg ze maar nee, ik had geen pijn.
Ik werd aan de CTG Scan gelegd en ze zei: ”Je kindje leeft nog”.
Toen dacht ik; Hoezo je kindje leeft nog? Natuurlijk leeft hij nog maar ik zei: “Gelukkig, dan bel ik mijn man dat hij niet naar het ziekenhuis hoeft te komen”.
Ik wilde gewoon douchen thuis, ik heb de hele dag op de camping gezeten met 37 graden, ik voelde me vies, ik wilde gewoon naar huis.
“Oh nee, je kan niet naar huis. Je kan beter ter observatie een nachtje blijven.” zei ze
Toen kwam Jos al binnen, ik zag de paniek in zijn ogen.
“Hij leeft gewoon hoor”. zei ik tegen Jos.

Mijn moeder die ook in de kamer zat was het absoluut niet met de gynaecoloog eens.
Ik zag het al aan haar ogen en ze zei vol emotie maar krachtig, oh zo ontzettend krachtig:
”Ik wil dat jullie nu de baby gaan halen, als er iets met de baby gebeurt stel ik jullie persoonlijk aansprakelijk. Jullie gaan ervoor zorgen dat we de baby niet verliezen”.

Ik zei: ”Mam doe eens normaal, ik wil helemaal niet nu al bevallen, breng ze niet op ideeën”.
De gynaecoloog stond op en liep weg, ze zei dat ze nog even ging overleggen.

Ze kwam terug en op dat moment voel ik weer heel veel vocht tussen mijn benen lopen. Weer bloed, veel bloed.

“We gaan nu een sectio doen” zei de gynaecoloog
“Een wat?” vroeg ik
“Een spoedkeizersnede, nu direct, de operatiekamer wordt klaargemaakt en er wordt een extra gynaecoloog gebeld. Je wordt er zo heen gereden.” zei ze

En weet je wat ik zei? “Jos, ik zou donderdag met mijn collega gaan lunchen, wil jij haar even af appen?”
“Oh en app Joyce even dat ik nu een keizersnede krijg”. Mega belangrijk natuurlijk. Uhhu..

Toen werd ik om 23:45 uur naar de operatiekamer gereden, ik was raar. Ik zei gekke dingen, onbelangrijke dingen.
Van de wereld, anders, afgevlakt maar ik bleef praten.

“Oh nee Jos, nu krijg ik echt een jongen. Ik vind het doodeng”.
“Als hij nu geboren wordt, wat voor sterrenbeeld heeft hij dan?”
“Oh dat geboorte konijn dat ik besteld had met zijn naam op het oor ligt nu natuurlijk nog thuis, die moet wel naar het ziekenhuis komen.”

En tegen de meneer die mij naar de operatiekamer reed?
“Hoelang denk je dat het duurt? Wordt hij nog vandaag 7 augustus geboren of zou het over 12^e worden en wordt het dan 8 augustus?”

Alsof Joyce niet op de hoogte gebracht zou worden door mijn tante, alsof mijn collega mij kwalijk genomen zou hebben dat ik niet op een lunch zou verschijnen. Alsof het überhaupt belangrijk was of het kindje een jongen of een meisje was.
Alsof het boeiend is welk sterrenbeeld het kindje krijgt en welke geboortedatum? Nee natuurlijk niet!

Als ik toen eens wist hoeveel spoed, deze spoedkeizersnede eigenlijk had.
Als ik toen door een kiertje de diep weggestopte emotie toegelaten had, dan had ik natuurlijk nooit bezig geweest met zulke gedachtes.
Hoewel? Beschermingsmechanisme bestaan natuurlijk niet voor niets, het beschermt je tegen emoties die op dat moment te zwaar zijn om te dragen.
Effectief emoties wegstoppen. Dus ik ben dankbaar dat ik mij zorgen maakte over andere dingen.
Zo heeft mijn kindje waarschijnlijk niet de extreme stress gevoeld die ik gevoeld zou hebben als ik de emoties toegelaten had. Want ieder ander persoon die op een afstandje zou meekijken die zou zeggen. “Suus dit is echt heftig”.

Oh en het wordt nog heftiger, geloof me.

Wordt vervolgd.

Ben jij stiekem al nieuwsgierig hoe het met ons gaat? Volg ons op www.instagram.com/suusgro
Volgende week het vervolg!