Een fout in mijn placenta

Als ik dacht aan een zwangerschap dacht ik aan vrouwen die potten augurken leegaten of aan een vrouw die de hele dag boven de wc aan het overgeven was.
Stereotyperend natuurlijk maar doe jij je ogen eens dicht en waar denk jij dan als eerst aan?
Vaak zijn de eerste gedachtes nou eenmaal stereotyperend.  
Die liefde voor augurken werd niet aangewakkerd in mijn zwangerschap.
Ik heb heel even de liefde gevoeld voor een broodje kroket. Ik at dat nooit dus dat ik daar zo naar verlangde was wel vreemd.
Een zwangerschapscraving dus? Die trouwens net zo snel weer weg was als dat die gekomen was.
Als lunch at ik altijd salade maar het voelde alsof ik een hap aarde naar binnen werkte.  
Oh en ik heb even een paar weken gehad dat ik blikjes Fanta wilde drinken. Niet uit een glas maar uit een blikje.
Ik ben er zelfs een keer voor gestopt bij een tankstation. Dat past zó niet bij mij en zoveel suiker in combinatie met mijn maagverkleining zorgt ervoor dat ik ga trillen.Dus ook die ‘korte craving’ heb ik snel achter mij gelaten.

Vooral de overtuiging: “Een vrouw moet misselijk zijn als ze zwanger is”, bleef in mijn hoofd hangen.
Ik was erop aan het wachten maar ik ben geen seconde misselijk geweest. Wat? Nog geen halve seconde!
Super fijn natuurlijk, dat snap ik ook wel!

Ik liep een lange tijd nog als een tierelier tot dat ik een week of 28 zwanger was, toen moest ik als ik ging staan ‘eerst even in model komen’ voordat ik kon lopen.
Wat voelde dat ongemakkelijk zeg, als ik thee ging halen op het werk en ik eerst even naast mijn stoel ging staan voordat ik wegliep.
Mijn collega’s keken mij vreemd aan als ik zei: “Ik moet even in model komen”.
Mijn bekkenbodem werd week om mijn lichaam voor te bereiden op een bevalling, nou dat heb ik gemerkt hoor, haha.
Het was net een beetje ‘Mindfulness’, normaal stond ik op en liep ik weg en nu moest ik bewust voelen aan mijn lichaam wanneer het ‘Klaar voor de start -> AF!’ was.
Zoals ik in een van mijn vorige blogs al verteld had, zag je aan mij niet dat ik zwanger was en ik voelde me lichamelijk heerlijk, dat is tot het einde zo gebleven ook al ging het er in mijn buik anders aan toe.

Tot en met 20 weken had ik een zorgeloze zwangerschap.
Tot dat de gynaecoloog zei: ”De baby is te klein, als ik nu had moeten schatten hoever je zwanger was dan had ik net 18 weken gezegd, we plannen eind volgende week opnieuw een 20 weken echo in”.
 

De 2^e keer bij de 20 weken echo, lag meneer te diep in mijn bekkengebied tegen mijn rug aan.
Ik moest dansen en springen, op me kop hangen. De meest gekke dingen heb ik uitgehaald maar ze konden niet alles meten.
Hij lag te ver weg en de belangrijkste dingen zoals zijn hart en hersenen konden nu niet goed bekeken worden.

Conclusie: er moest met spoed een 3^e 20-weken echo komen en dit keer een GUO echo om afwijkingen uit te sluiten bij een gespecialiseerde gynaecoloog.
Ze hadden nog even het woord ‘vruchtwaterpunctie’ genoemd maar omdat ik eerder al een NIPT had laten uitvoeren en die goed was hoefde dat niet meer. Gelukkig!
Een vruchtwaterpunctie lijkt me echt verschrikkelijk, een naald die mijn baarmoeder in gaat. In de veilige omgeving van mijn kindje.

Bij de GUO was de conclusie dat hij wel erg klein was en ver onder de curve zat.
Steeds hoorde ik weer “Houd er rekening mee dat we je kindje met 37 weken gaan halen zodat wij hem buiten jouw buik kunnen gaan voeden.
Er zit vermoedelijk een fout in je placenta, de bloedtoevoer naar de navelstreng ziet ervoor nu goed uit maar zodra jij je kindje niet goed meer voelt moet je gelijk bellen”

Hoe bedoel je? Als je je kindje niet goed voelt? Ik was 22 weken zwanger en ik heb hem nog nooit gevoeld!

De eerste keer dat ik wat voelde was ik 26 weken zwanger. Daarna werd het steeds iets vaker.
Mijn placenta lag voor, mijn kindje was klein. Het was ook niet zo gek dat ik pas zo laat iets voelde.
Soms voelde ik een plop achter mijn navel, zo hard dat het soms leek alsof ik in een achtbaan zat.
Heerlijk, eindelijk voelde ik mijn baby.

Ook viel het de gynaecoloog ineens op dat ik medicijnen slikte voor een te langzaam werkende schildklier en ik werd doorverwezen naar een internist.
Deze gynaecoloog vond het vreemd dat ik nooit eerder doorverwezen was.
Ik had er zelf ook nooit gedacht, ik was al jaren stabiel, wist ik veel dat je waardes konden veranderen als je zwanger was.

Bij de internist kreeg ik te horen dat mijn vitaminewaardes voor een zwangere vrouw bijzonder mooi zijn.
Vooral ijzer en vitamine D.
Met mijn overgewicht werd aangeraden om een suikertest te laten doen om te kijken of ik geen zwangerschapssuiker heb.
Je krijgt dan vaak een glucosedrankje maar vanwege mijn maagverkleining moest ik op basis van dag curve komen.
Op 1 dag moest ik bloed laten prikken om 8:00 uur daarna om 11:00 en een keer op 15:00 uur. Gelukkig woonde ik toen praktisch naast het ziekenhuis en kon ik tussendoor thuis werken.
Dat thuiswerken is nu heel gewoon maar dat was toen heel bijzonder en zo fijn.
Uitslag: Geen zwangerschapssuiker! Gelukkig maar! 

De controles werden steeds vaker ingepland. De baby groeit soms op p10 en soms op p3 en als hij onder de p3 komt dan is er een verhoogde kans op afwijkingen en onder de p3 betekent ook dat er toch een vruchtwaterpunctie aangeraden zou worden.
Ik moest steeds aan de CTG-scan een hartfilmpje laten maken.

Toen kwam het moment dat ik elke week aan de CTG-scan moest.
Die CTG-scan bleef bij mij niet zitten dus ik moest zelf steeds het hartje opzoeken en hard drukken zodat het hartje geregistreerd werd.
Onze kleine man was zo druk en zo klein dat hij door mijn hele buik kon zwemmen en ik dus steeds zijn hartje weer moest opzoeken. Gelukkig was de scan elke week goed. Conclusie: Hij is levendig genoeg, dat is positief.

Om de week kreeg ik een groei echo. Ze controleren dan de bloedtoevoer van een vat in zijn hersenen, als dat vat open gaat staan dan is het niet goed en is hij ondervoed.
Tot nu toe stond hij steeds niet te ver open en was zijn maagje ook steeds gevuld.
Ook controleren ze elke week de bloedtoevoer in de navelstreng en die was ook goed en of ik voldoende vruchtwater heb.

Naast de echo en de CTG-Scan moest ik constant bloed laten prikken voor de vitamine controle.
Ik werd daar helemaal gestoord van. Het was steeds goed, dus hou eens op met prikken!
Ik was daardoor zo vaak weg van het werk en ik voelde me daar zo schuldig over.
Toch was het bloedprikken zeker ergens goed voor.
De internist besloot ineens op vitamine K te prikken en ik bleek flink vitamine K te kort te hebben.
Dat moest ik bij gaan slikken tot en met mijn bevalling.
Ook werd het CMV-virus in mijn bloed gevonden, maar zoals ze konden zien had ik ook antistoffen van dat virus in mijn bloed dus dat betekent dat ik het in het verleden ook al eens gehad heb en dan is het niet schadelijk voor de baby.

De baby was elke controle minder gegroeid dan de bedoeling was en mijn vruchtwater werd steeds minder.
Er werd ineens gezegd: ”Je vruchtwater is matig, hou er rekening mee dat we jouw kindje met 34 weken gaan halen. Het is zeker dat je een fout in je placenta hebt maar we kunnen pas na de bevalling zien wat de fout is, vermoedelijk heb je een miniatuur placenta”. 

2018, de heetste zomer ooit.
Zwanger en overgewicht hebben, de perfecte combi in die hitte. Niet echt maar ik klaagde niet.
Ik had meer medelijden met mijn hond die haar warmte niet kwijt kon.
Wat een hete zomer, thuis zat ik met mijn voeten in een voetenbadje maar ik bleef koel, ik liet de emotie zo min mogelijk binnen.
Ik deed alsof het er niet was.

Afgevlakte emotie, ik laat dit niet binnenkomen. Ik ben sterk, sterk voor mijn kindje.
Om mij heen waren 2 verschillende type mensen veel op de voorgrond. “Oh nee Suus ga je nou mensen in hokjes plaatsen?”
De Oh-my-god-Suus-waarom-raak-je-niet-in-paniek types en de Oh-maar-mijn-kindje-zou-ook-klein-zijn-en-is-als-tientonner-geboren types.
Ik was meer het ik-doe-alsof-het-niet-bestaat type.

Maar het is gek, waarom ben je nou zo klein? Hoe kom ik aan die fout in mijn placenta? Ik ben een vrouw van 1.78 meter.
Hoe kan ik zo’n mini baby hebben? Mijn vruchtwater wordt steeds minder? Wat is er aan de hand?

Ik was nog steeds 32 uur per week aan het werk, moet ik thuis niet gewoon rust pakken, zodat het kleine beetje voeding wat ik binnenkrijg zoveel mogelijk naar mijn baby kan gaan? Tot nu lukte het wegstoppen van de emotie nog wel, ik doe alsof het er niet is.

Totdat ik overspoeld werd met verdrietig nieuws.
Toen brak ik. 

Wordt vervolgd