Kies ik voor angst of vertrouwen?

Na een kort gesprekje en een inwendige echo zei de verloskundige “Gefeliciteerd”.
Wat? Gefeliciteerd? Huh? Is dat alles?
Ik had zoveel commentaren verwacht en ik was al die tijd zo bang geweest. Mijn angsten hadden de macht over mij.

Vanaf toen moest de knop echt om, ik had 2 keuzes; 
Of ik bleef doorgaan met leven vanuit angst.
Of ik ging dit omzetten naar leven vanuit vertrouwen.

Volledig vertrouwen hebben dat het goed komt en vertrouwen dat alles wat op mijn pad komt, op mijn pad hoort. 
Dat ik alleen op mijn bordje krijg wat ik aankan.
Ook als dit hele erge dingen zouden zijn, dan was dit een levensles en dan hoort het bij mij.
Het leven nemen zoals het komt. Niet te veel nadenken. Stop Suus, vanaf nu ga je niet te veel meer nadenken.

Ik verschuil mij sowieso graag achter levenslessen.
Sommige situaties kan je namelijk niet verklaren, die zijn super oneerlijk en met een levensles, hoe hard dan ook, ineens wel.
Dus ik hoopte dat de levenslessen die op mijn pad zouden komen niet te hard zouden zijn.
“Spaar me, alsjeblieft”. Oh nee dat is angst.. Het was ook niet zo makkelijk zoals ik het nu zeg. Maar ik had het mij voorgenomen!

Alsof het vertrouwen fluisterde: “Hey, psssst Suus! Ik zei toch dat je mocht vertrouwen”
Eerst raak ik in 1 keer zwanger, vervolgens reageert de verloskundige niet zoals mijn angst zei.
Ik ging vertrouwen. Ik mocht vertrouwen!

De verloskundige gaf wel aan dat er een kans was dat ik doorverwezen zou worden naar het ziekenhuis.
De 2e keer dat ik bij de verloskundige kwam kreeg ik weer een inwendige echo, de baby was aan de kleine kant, mijn placenta lag aan de voorkant en mijn buik was te dik.
Een inwendige echo was het beste, anders konden ze de baby niet goed zien.

Ik hoorde die keer inderdaad: “Wat hadden wij je graag gehouden hier, maar helaas moeten wij je doorverwijzen naar het ziekenhuis”. Ik was daarop voorbereid, ze bracht het heel liefdevol. Het was goed.

Het belangrijkste was: Ik heb een baby in mijn buik en nu voelde het alsof ze eindelijk mocht blijven.
‘Ze’ ja! De baby in mijn buik was een meisje, wat anders? Meer opties waren er niet voor mij, nooit over nagedacht!
Je krijgt wat er bij je past toch? Een meisje past bij mij! Ik verheugde mij zo op mijn meisje. Hierover later meer.

Mijn zwangerschap maakte van mij een ander mens of nou ja mens? Heks!
Niet dat ik nooit een heks ben hoor! Maar dit was niet wie ik was in het ‘echte leven’.
Normaal hield ik overdreven rekening met de emoties van anderen. Nu bestonden de emoties van anderen niet.
Eigenlijk vanaf het moment van de innesteling al. Mijn beste vriendin kreeg een schaal naar haar hoofd gegooid.
Ik was boos, om niks! Ik stootte mijn teen ofzo en zij vroeg wat er aan de hand was. Ze vroeg het op het verkeerde moment.

Waar ik normaal een stapje achteruit deed bij confrontaties, deed ik nu een stapje naar voren. Correctie: 2 stapjes!
Ik voelde geen schaamte, ik voelde geen rem, ik ging en als ik jou was zou ik maar alvast gaan rennen.

In het verkeer:
“Wat nou verdomme” Hoppa middelvinger in de lucht. Stoppen bij het stoplicht, mijn raampje opendoen, ik zocht ruzie om niks.
Of nouja niks? Zo zag ik dat natuurlijk niet. Hoe kan je mij nou links inhalen?
Ik deed er alles aan om ervoor te zorgen dat jij mij toch niet links kon inhalen.
Ik was niet ‘licht ontvlambaar’ ik zou het eerder zeggen ‘zeer licht ontvlambaar’.

Bij de kassa, de verkeerde kassa gekozen? Even hard zuchten en het vooral iedereen laten horen, inclusief de kassière! 
Theewater opnieuw koken voor mijn thee? Ik had gelezen dat er schadelijke stoffen vrij konden komen en je dacht toch niet dat ik mijn kindje ging vergiftigen?

Ik hoorde om me heen dat ze me verschrikkelijk vonden, behalve Jos. Voor hem was ik een engel.

Stiekem voelde het voor mijzelf heel fijn om even te leven zonder rekening te houden met een ander.
Even alleen zorgen voor mezelf en voor mijn kindje. Dat kleine, kleine meisje waar ik zo naar verlangde.

Tot bleek dat dat kleine meisje, geen meisje was..

Wordt vervolgd.